Magnetische filmmeters worden gebruikt om de dikte van een niet-magnetische coating op ferro-substraten niet-destructief te meten. De meeste coatings op staal en ijzer worden op deze manier gemeten. Magneetschalen gebruiken een van de twee werkingsprincipes: magnetische pull-off of magnetische/elektromagnetische inductie.
Magnetische aantrekkingsmeters gebruiken een permanente magneet, een gekalibreerde veer en een schaalverdeling. De aantrekkingskracht tussen de magneet en het magneetstaal trekt de twee naar elkaar toe. Naarmate de laagdikte die de twee scheidt toeneemt, wordt het gemakkelijker om de magneet weg te trekken. De dikte van de coating wordt bepaald door deze aantrekkingskracht te meten. Dunnere coatings hebben een sterkere magnetische aantrekkingskracht, terwijl dikkere films naar verhouding minder magnetische aantrekkingskracht hebben. Testen met magneetmeters is gevoelig voor oppervlakteruwheid, kromming, substraatdikte en de samenstelling van de metaallegering.
Magnetische inductie-instrumenten gebruiken een permanente magneet als bron van het magnetische veld. Een Hall-effectgenerator of magneto-weerstand wordt gebruikt om de magnetische fluxdichtheid bij een pool van de magneet te meten. Elektromagnetische inductie-instrumenten maken gebruik van een wisselend magnetisch veld. Een zachte, ferromagnetische staaf omwonden met een spoel van fijn draad wordt gebruikt om een magnetisch veld te produceren. Een tweede draadspoel wordt gebruikt om veranderingen in de magnetische flux te detecteren.
Deze elektronische instrumenten meten de verandering in de magnetische fluxdichtheid aan het oppervlak van een magnetische sonde wanneer deze een stalen oppervlak nadert. De grootte van de fluxdichtheid aan het sondeoppervlak is direct gerelateerd aan de afstand tot het stalen substraat. Door de fluxdichtheid te meten kan de dikte van de coating worden bepaald.